Meester Berend in de tijdmachine

“Waar zijn onze kinderen Berend!” riep Gea de moeder van Nilasha door de telefoon die met een grote menigte ouders bij de midgetgolf was gaan staan. Tien minuten later kwam meester Berend keihard aan sjezen. Hij stapte de auto uit, sloeg het portier dicht en liep naar de stakende ouders toe. “rustig houd je rustig!!” riep meester Berend. “ze kunnen toch niet zomaar verdwenen zijn…” zei Petra de moeder van Floor een stuk rustiger dan Gea. “nee maar..” stamelde Meester Berend. Toen viel zijn oog op de ticket. Hij raapte het op en las: “u bent de 100^e stick huurder van ons gloednieuwe midgetgolf park ga met 30 mensen naar een luxe hotel!” De ogen van de directeur gingen heen en weer op het papier “ze zijn met z’n allen naar het hotel” loog hij. De ouders werden een stuk rustiger en Trudy zei:  “wanneer komen ze terug dan?”  meester Berend aarzelde en loog weer: “Over 5 daagjes…” De ouders verlieten gerustgesteld het park en stapte de auto’s in. Meester Berend wist wel beter hij liep naar de kassa toe en vroeg: “Heeft u gister, eergister misschien iets raars gezien?” De kassière keek vreemd op boog zich over de toon bank heen en zei: “Flitsen heel veel flitsen.. wel 10 keer. Of negen. ” Er waren negen groepjes kinderen herinnerde Berend zich. De tijdmachine was dus gebruikt en hij was vastberaden om ze op heterdaad te betrappen. Zoekend naar de tijdmachine en struikelend over dennenappels kwam hij uiteindelijk bij het busje van juf Helen aan.  Hij rukte verstrooid de overkapping eraf en deed de deur open.  Hij drukte een aantal knopjes in want hij wist niet hoe de tijdmachine werkte. Toen viel zijn oog op de hendel “reizen” en met een smak trok hij die naar beneden. Meester Berend keek vaag om zich heen, alles werd wit, zijn maag kromp zich samen en hij voelde zich een korte periode een stuk lichter. Zijn ogen werden verblind door de flits en zijn achterhoofd knalde tegen een knopje. Toen stond alles stil. De directeur stapte verwoed uit de tijdmachine wrijvend over zijn hoofd.  Hij had hard gereisd maar hij wist zeker dat hij niet in de Middeleeuwen was. Dit was de 2^e wereldoorlog…

Geschrokken keek meester Berend naar zijn kleren. De camouflage was amper te onderscheiden van de struik waar hij achter verscholen zat. Verstrooid keek hij naar de tijdmachine die begon te vervagen. Hij moest er nu heen. Opslag veranderde hij van positie en rende in volle vaart naar de tijdmachine. Langzaam werden de details van de machine onduidelijker. Meester Berend ramde tegen de deur en de kogels vlogen om zijn oren. “Dat heb ik weer!” schreeuwde meester Berend. Hij had alle kogels ontweken maar eentje was raak. “AU!!” schreeuwde de directeur en hij viel op de grond.

Groep zeven had nog niks door en er waren er al een aantal in geslaagd een eikel te winnen. Nordin had namelijk al een aantal mensen onthoofd maar niemand uit zijn eigen klas. Nordin was trots en Wolga ook, want dit was misschien wel een van de moeilijkste taken in de Middeleeuwen. Anupam was blij, hij was van fruitdoelwit naar een armzalige bedelaar gegaan. En had zelfs geld verdiend met zijn vreselijk arme uitstraling. Ook Sophia had het nut van perkament en inkt ontdekt en had alle verzoeken, brieven en regels netjes opgeschreven. Er was dus misschien een klein, klein beetje zon aan de hemel verschenen, want dat was nog lang niet genoeg. Maar Renée had het totaal niet naar haar zin. Ze was alleen, volkomen alleen in een klooster. Opgefokt stampte ze wat kruiden fijn en gooide de bijbel tegen een glas-in-lood raam die aan diggelen vloog.

Toen Meester Berend wakker werd keek hij verwoed om zich heen. De tijdmachine was er niet meer. Hij zat hier vast en hij kwam er misschien zelfs niet meer weg. Waar zou hij eigenlijk zijn. Hij keek en rook, zonder zich te bewegen. Het rook muf. Het is klam. Hij zag veel mensen. Hij zat in een trein. Welke bestemming? Vroeg hij zich af. Hij was lang buiten bewustzijn geweest want de trein stopte 2 minuten nadat hij was wakker geworden. De deuren gingen open en hij zag een lading licht naar binnen stromen. Zijn been deed nog steeds pijn. Als hij gewoon die ene kogel had ontweken was alles veel makkelijker geweest. Misschien dat hij met een noodoproep juf Sylvia kon bellen. Hij voelde in zijn zak en vond zijn mobiele telefoon dat zat hem gelukkig wel mee! Hij stapte de trein uit en probeerde juf Sylvia te bereiken. De telefoon schakelde over, juf Sylvia nam op en loog: “Berend! Het is geweldig in het hotel!” meester Berend wist natuurlijk wel beter en zei: “Ik weet dat jullie de tijdmachine hebben gebruikt!” Juf Sylvia schrok. “maar… Directeur Berend…” “Je bent niet ontslagen als je me nu verteld hoe ik terug kom uit de 2^e wereld oorlog!” Riep Meester Berend zenuwachtig. “Oké! Je moet iemand zien te bereiken, iemand die meer van de tijdmachine af weet. Die kan de tijdmachine weer activeren naar de 2^e wereld oorlog en da…” Het geluid uit de telefoon schokte steeds meer. “IK VERSTA JE NIET MEER!!” Riep meester Berend hard. Toen kapte de telefoon ermee. Het was gedaan dacht meester Berend. Al hoewel…