De executie

Zo zaten ze met zn drien om de tafel. Er is niet veel tijd, vandaag zal de executie plaats vinden en we kunnen er niets tegen doen. Zei Abraham. Uw vrouw heeft onze tijdmachine ingepikt! Dat was onze laatste hoop, onze laatste hoop! riep meester Freek. Maar wacht eens! Iedereen die met de tijdmachine arriveert kan ook weer terug zo lang je je eikelbadges maar behaalt. Bedacht juf Corry. En wij zijn niet tegelijk met groep 7 (dat nu groep 8 is) gekomen. riep meester Freek. Zo discussieerden ze nog even verder en kwamen uiteindelijk tot de conclusie Dat meester Freek en juf Corry hun badge moesten behalen voordat de executie plaats vond. Dan zou de tijdmachine opnieuw verschijnen en konden ze terug. Zo gingen ze allebei snel naar de plaats waar ze moesten zijn. Juf Corry bereidde al snel een heerlijke kalkoen voor het Koninklijk huis. Bovendien was Marijn vervangen door iemand anders, net als de koningin, en de anderen van de klas die op het kasteel werkte. Zo verscheen er een glimmend bruin eikeltje op haar kokskostuum. Meester Freek zat in het klooster. Zo moeilijk kan dit toch niet zijn? Uren vlogen voorbij. En steeds sprong die zelfde gedachten in het rond. Ben ik nu al een goede monnik? Hij had zelfs een boek overgeschreven. Alleen wel met een hoop inktvlekken. Het boek belandde bij het vuilnis midden op de straat. Nog maar een keer proberen. Maar ook de tweede maal ging het fout, het boek belandde op de ander op de grote vuilnishoop. Ok derde maal is scheepsrecht! Maar het inktpotje viel om. Nu ben ik klaar mee! riep meester Freek. Maar de gedachten dat er dan door hem de klas werd vermoord was veel erger dan nog een vierde keer een boek proberen over te schrijven . En al was het vierde boek perfect gelukt, er was geen eikelbadge te zien.

Plots werd het donkerder in het klooster. De zon ging bijna onder en er was nog maar weinig tijd. Meester Freek besloot toen om een kruidendrankje te brouwen want misschien kon dat hem net op tijd aan zijn eikelbadge helpen. Hij goot wat dingen bij elkaar en herhaalde steeds die blik naar zijn borst. hmpf nog geen eikelbadge.

In de kerkers zat de hele groep op een kluitje opgesloten in een stinkende vieze cel. Een aantal meisjes huilden bij elkaar in een groepje en zochten troost bij de ander. Het is allemaal onze schuld! kruinde Sophie. WIJ hebben juf Sylvia en juf Helen gedwongen om de tijdmachine te gebruiken. En meester Berend die alles doorhad ontslaat ze nu vast! snikte Julia die er ook helemaal doorheen zat. Meester Berend schraapte zijn keel en zei: Zonder juf Sylvia was ik nu waarschijnlijk gesneuveld in de tweede wereld oorlog, geloof me, daar wil je niet heen. De klas bleef stil. Mochten we hier levend uitkomen begon de Directeur. Geven we een groot feest. Dat had de klas niet zien aankomen. Een groot feest hoezo dan? vroeg Jasper nieuwsgierig. Ter ere van jullie goede cijfers antwoordde meester Berend. Nu begreep niemand er meer iets van. Juf Helen had het grapje ook door en zei: Als we terug zijn mogen jullie naar huis en de dag daarna maken we een toets Dit bracht alles nog even extra door de war. Ok, Ok vertel jullie plan even rustig en duidelijk. Als je aan meester Freek en juf Corry ons avontuur kan vertellen kan dit hopelijk ook wel. zei Lisa. Toen volgde er een verhaal. Het hield in dat als ze dit zouden overleven, ze eerst naar huis mochten om het verhaal te vertellen. De volgende dag zouden ze een toets over de middeleeuwen gaan maken. Als iedereen een tien zou halen, (en de klas dus iets van dit zeer aparte uitje geleerd had) dan hielden ze die avond een groot feest voor alle leerlingen alle ouders, broertjes en zusjes. Met een spetterend slot waarin ze de tijdmachine zouden verbrandden. Dat klinkt goed!! riep Wendy. Maar de kans dat we dit overleven is klein, hl klein Ze babbelde nog eventjes door maar met continu in hun achterhoofd dat het elk moment voorbij kon zijn.

Peinzend en tegelijkertijd gedachteloos zat meester Freek voor een Mariabeeldje. Wat moet ik nu doen? mompelde hij in zich zelf. Een oude gerimpelde monnik had het gehoord en zei: Alles wat nodig is, is het geloven in god. Het was een mooie uitspraak maar meester Freek wist er nu even geen raad mee. Plots werd de hele stad verlicht door een groot vuur. Hij keek naar buiten. Daar stond de galg, het was tijd. Meester Freek rende naar buiten en hoorde achter zich nog de monnik roepen. geloof in god mijn broeder, geloof in god. Buiten kwam hij juf Corry en Abraham tegen. Is het gelukt? vroeg juf Corry. Het antwoord was nee. De meester zag de badge van juf Corry wel. Maar dat had allemaal geen zin meer, het was te laat.

De deuren van de kerkers vlogen open. Een woeste man stierde naar binnen en greep Roan bij zijn malinkolder. HELP!! Gilde Roan. IK WIL NIET DOOD!! De klas keek roerloos hoe Roan werd mee gesleept. Maar toen kwamen er nog meer mannen aan. Ze grepen soms wel twee kinderen per persoon. Binnen een mum van tijd waren de kerkers leeg. Aan elkaar vast geketend liep de groep in een rij naar het grote podium. Roan werd los gemaakt. Wil je nog iets zeggen voordat je doodgaat? vroeg de beul. Mijn laatste wens begon Roan. Mijn klas moet los geketend worden, ik weet dat ze dood gaan maar geef hun nog de laatste vrije stappen. De beul zag er het kwaad niet van in en ketende n voor n de gevangen klas los. Meester Freek hield het niet meer en deed een kort schietgebedje terwijl de klas werd los gemaakt. Toen hij met zijn vingers van zijn hoofd naar zijn schouders ging, en van zijn schouders naar schijn borst, voelde hij daar iets zitten, het was dit keer een grote gouden eikelbadge. De tijdmachine verscheen. En de klas rende er naartoe. Maar ze werden verhinderd door de mensen. Meester Freek en juf Corry probeerde aan de grote menigte te ontsnappen maar het was bijna onmogelijk. Gelukkig kregen ze een handje hulp. Abraham hield alle mensen tegen en riep: GA!! ZO SNEL ALS JE KUNT, EN WENS MIJN VROUW EEN GEWELDIGE TOEKOMST. Hij probeerde enigszins te zwaaien maar het was amper te doen. We kunnen niet met zn allen tegelijkertijd in de tijdmachine. Riep Nilasha hopend dat iemand het berichtje had opgevangen. Het was zon drukte dat niemand elkaar meer kon zien. En de tijdmachine maakte zich weer klaar om terug te keren naar het heden. Maar in plaats van te verdwijnen verdubbelde de machine zich. HET IS EEN WONDER!! HET IS EEN GESCHENK!! Riep Sophia met tranen in haar ogen van geluk. Als je er maar in gelooft was het antwoord van meester Freek. De groep was nu ingestapt en de tijdmachine kon vertrekken. DRUK OP HEDEN EN VOER IN JAGERSDREEf 145!! HAAL DAN DE HENDEL OVER!! Riep juf Sylvia boven de menigte uit. Dat deed iedereen. En met een grotere flits dan ooit verdwenen de machines n voor n. Zo waren ze eindelijk, voor eeuwig van de middeleeuwen af. En ding stond nog maar in de weg. De toets.